Cultuur en stilte voor de storm in Thailand

De reden dat ik denk dat deze update korter wordt dan de vorige, is dat ik de komende drie weken niet iedere dag aan het reizen ben en er een activiteit op het programma staat. Maar ja, misschien dwaal ik wel af en voor hetzelfde geld… ;-)

Dat de afgelopen maanden volledig ingevuld en geregeld waren was fijn. Toch mis ik het om zelf dingen uit te zoeken en uit te pluizen. Dat doen vind ik een leuk aspect aan reizen. Met drie oningevulde weken kan ik aan de slag. Bij Thailandkenners Barry en Valerie had ik wat informatie ingewonnen over interessante dingen om te zien en doen, en met Google doe ik de rest. Alles bij elkaar ben ik al een paar dagen in Bangkok geweest, maar heb er eigenlijk niks van gezien. Laat ik daar maar mee beginnen. Dan is er wat ruimte voor wat cultuur buiten Bangkok en voor ik naar Zuid-Amerika vertrek kan ik mooi een aantal dagen welverdiend luieren op één of ander eiland. Dat gaat het worden. Zet u neer en lees.

Van het rustig gelegen hotel nabij het vliegveld verkaste ik naar het oude centrum. Volgens mij niet het echte oude centrum, maar daar waar de toeristische attracties zijn. In een hostel gaan zitten leek me wel wat. Erg goedkoop en een manier om wat met en onder de mensen te zijn. Helemaal in het centrum - om het voor het gemak maar zo te noemen - komt de City Link niet, dus het laatste stukje moest met de taxi. Volledig bepakt zag ik er waarschijnlijk uit als een kersverse toerist die net uit het vliegtuig was gerold. Een tuk tuk wilde me matsen door me voor slechts 200 Baht naar het hotel te rijden. Ik heb hem bedankt en voor 85 Baht kwam ik met een taxi bij mijn hotel. Ook deze taxichauffeur had geen benul hoe ie daar moest komen. Ook deze taxichauffeur kon fluiten naar een fooi. Wederom dank aan Garmin en Openstreetmaps. Het ligt om de hoek van het Stray kantoor (van de reis van afgelopen weken), en twee straten verder en parallel aan de populaire Kohsan Street, een straat met veel barren, winkels, hostels en noem maar op. In mijn beleving zijn dat soort plekken een soort van selffulfilling prophecy. Als iedereen zegt dat je daar naar toe moet gaan, dan wordt het vanzelf druk. Vermakelijk straat. Zo zijn er twee barren tegenover elkaar waar de muziek zo hard staat dat een gemiddeld openlucht festival er jaloers van wordt. Maar ja, ze willen beide niet onderdoen voor de concurrent aan de overkant.

Ik heb al eens laten vallen dat ik redelijk snel verzadigd ben met die moderne tempels. Toch geef ik er aan toe dat er aantal dingen zijn die je gezien moet hebben. Het Royal Palace is er daar één van. Het staat overigens toch allemaal bij elkaar in de buurt dus met een paar uur wandelen ben je er wel doorheen. Waar, je ziet niet alles, maar ik ben nergens in cq. naar binnen geweest. Met zo'n dichtheid van tempels heb je op den duur wel iets van 'Wat ever' (geen spelfout, van je hem? Haha!). Waar ik wel enthousiast van kon worden is Wat Arun. Die ziet er uitgelicht in het donker indrukwekkend uit. Alleen die stond in de steigers. Dat komt het niet ten goede. Ze hebben meteen besloten 's avonds de lampjes dan ook maar niet aan te doen. Toch een eindje voor niks gewandeld.

Op aanraden ben ik op een andere dag op mijn gemak naar Chinatown gewandeld. Best een flinke wandeling, maar wandelen doe ik graag, zie ik wat meer van de stad en ik moet die tijd hier in Bangkok zien te vullen. :-)  Prima tip. Chinatown is… Chinatown. Veel kleine straatjes en marktjes. Neonverlichting in de avond als het donker is met Chinese tekens. Verwacht je niet. :-)

Inmiddels ben ik bekend met het lekkere eten dat er te krijgen is en de dagen dat ik hier ben weet ik prima m'n weg te vinden om voor een appel en een ei te eten. Mijn voorkeur gaat uit naar de tentjes met terrasjes midden op straat. Het is vaak snel, lekker en als je meer dan een paar Euro kwijt bent dan heb je er teveel bij gedronken.

Heel op m'n gemak voelde ik me in eerste instantie niet in de hostel. Dat had niks met de hostel zelf te maken. Hoewel een dorm met 12 bedden wel veel is. Ik merkte dat ik eigenlijk helemaal niet zoveel behoefte had om met en onder andere mensen zijn. Waar velen daar voor vakantie waren en om 23u dachten, zullen we straks ergens gaan zuipen, dacht ik om 23u, ik wil lekker slapen. Ik had behoefte aan tijd en ruimte voor mezelf. Ik heb dan ook niet veel interactie gehad met anderen en mijn tijd in de hostel vooral achter m'n laptopje doorgebracht.

Mijn eigen zoektocht naar een wandelstok - remember - was niet erg succesvol. De afgelopen weken waar we ook waren steeds met een schuin oog gekeken, maar zonder succes. Ik kon niks concreets vinden op internet waar ik in Bangkok terecht kon. Zodoende waagde ik een poging het de kerel die in de hostel werkt te vragen. Ik had eigenlijk verwacht dat hij me raar zou aankijken en me zou vertellen dat ie geen flauw idee had. Hij zocht wat op internet en kom me al gauw een paar adressen geven waar ik terecht kon. Ik denk dat een Thai, die in Thaise lettertjes naar iets in Thailand zoekt verder komt dan een Nederlander die op de Nederlandse pagina van Google met Germaanse lettertjes zoekt. 

Een tip van Barry en Valerie die me aansprak was om naar Kanchanaburi te gaan. Na Laotiaanse, Cambodjaanse en Vietnamese cultuurhistorie, tijd voor wat Thaise. Mijn grote rugzak kon ik de hostel achterlaten zodat ik met alleen de spullen die ik voor een paar dagen nodig heb op pad kon. Dat scheelde een hoop gesjouw. Met een watertaxi stak ik de rivier over om bij het kleine station van Bangkok uit te komen, Thonburi Station. Overigens een geweldige en goedkope vorm van openbaar vervoer daar, die watertaxi. Het kostte 100 Baht, omgerekend € 2,50, om 3e klas te reizen. Andere klassen waren er niet. De rit is 2,5 uur. 2,5 uur trein voor € 2,50. In Nederland kun je voor dat geld een kop koffie op het station kopen en naar treinen kijken. Misschien dat je er mee van Eindhoven Centraal naar Eindhoven Beukenlaan kunt. Met een beetje pech doet je daar ook 2,5 uur over. De trein is net zo punctueel als in Nederland en een kwartier na de oorspronkelijke vertrektijd was ik onderweg. 115 km naar het westen. Zeker gedurende het laatste gedeelte was het landschap mooi en was het vermakelijk om uit het voor verkoeling openstaande raam te koekeloeren.

In Kanchanaburi had ik een hotel geboekt. Gezien een meevaller in de prijs toen ik daar aankwam besloot ik meteen om er een nacht langer te blijven, 3 in plaats van 2, en een dag korter in de hostel in Bangkok. Een dag extra een kamer voor mij alleen in plaats van een dag extra in de 12p dorm… Ik leefde helemaal op. Ik had rust. Tijd en ruimte voor mezelf. In het restaurant van het hotel heb ik heb me volgevreten en gegoten voor 7 Euro, ben op bed gaan liggen en heb de hele avond via m'n laptop series gekeken op het de grote LCD tv in de kamer. Dit had ik effe nodig… Je wilt niet weten hoe lekker dat ik vervolgens geslapen heb.

Min of meer de enige reden dat ik naar Kanchanaburi was gekomen was… vanwege de brug over de Kwai rivier. Al vind ik "Bridge Over The River Kwai" persoonlijk beter klinken. De brug was onderdeel van de Birma spoorlijn die in de tweede wereld oorlog Birma moet ontsluiten met Bangkok. Dat wilden de Japanners. De borden met te boeken excursies die prominent in het restaurant van het hotel hingen deden me beseffen dat er hier eigenlijk best een hoop te doen valt. Naast die brug. De beoogde rust werd al gauw, "nu ik hier toch ben…"

Het werd een scootertje huren op de andere dag, want wat je in de buurt wilt zien is allemaal op enige afstand en ik wil niet deelnemen aan groepsexcursies. De vraag was, vandaag brug en morgen scooter? Of andersom. Ik moest nog wat puzzelen wat te gaan zien en wat boodschapjes doen en dat deed me besluiten de eerste dag de brug te doen en de tweede dag de scooter.

De brug is op loopafstand van het hotel. Maar dat is iets voor mij nogal gauw. :-)   Zoals zo vaak loop ik liever op de weg dan op de stoep. Dat is meer noodzakelijk dan wat anders. Zoals in Bangkok ook het geval is, zijn stoepen niet om over te lopen maar om zooi op te zetten. Vuilnisbakken, winkeltjes, kraampjes of terrassen van restaurantjes. Op de brug hangt een groot bord dat je er niet op mag vanwege werkzaamheden en zoals die paar honderd mensen die er al op aan het wandelen zijn doe ik dat ook. Hier is dus die brug en dit is hem, dacht ik. Eigenlijk niet. De oorspronkelijke brug lag 300 meter verderop en is grotendeels gebombardeerd aan het einde van de oorlog, inclusief de zwaaiende Australische, Engelse  en Nederlandse krijgsgevangenen cq. slaven die er op stonden om dat te voorkomen. Als je je beseft waarvoor de brug min of meer symbool staat, dan verbaas ik me er over hoeveel mensen op de brug lachend en de vingers in de 'V' vorm selfies staan te maken. Ik vind dat hetzelfde als op een begraafplaats op een grafsteen gaan zitten en dan een selfie maken.

Naast de brug heb je een totaal stompzinnige souvenirtjesmarkt waar vooral sieraden worden verkocht en heeft werkelijk niks met de brug of de oorlog te maken hebben. Bizar. Evenzo bizar is het naastgelegen oorlogsmuseum. Doet tevens dienst als (onder andere) Miss Thailand museum, Geld Van Veel Verschillende Landen Door De Jaren Heen museum en zijn er tempels en boeddha's te vinden. Weliswaar in verschillende ruimtes. Naast een paar borden met tekst, die zeker indrukwekkend, informatief en schokkend zijn, staan er vooral artefacten uit de oorlog en een paar poppen die scenes van de bouw van de brug uitdrukken. Dat noodzaakt me nogmaals om 'bizar' te gebruiken. De poppen zijn met oog voor detail en complimenteus voor de (uitgehongerde) Westerse man gemaakt. De poppen dragen een doorschijnend lendendoekje en is het niet heel moeilijk te zien dat ze allemaal enorme piemels hebben. Ja. Sorry. Ik kan er ook niks aan doen. Zo staan ze daar. Degene op de bijgevoegde foto valt nog best mee, maar het is de beste foto die ik er van heb gemaakt.

Verrijkt (door de informatieborden) liep ik door de hitte terug naar het hotel. Onderweg deed ik wat boodschappen voor de scooterrit voor morgen. Daar raakte ik aan de babbel met wat bleek een Vlaamse te zijn en we besloten om samen een scooter te huren zodat we de kosten konden delen. Ik was van het buiten zijn toch verbrand en toen ik er achter kwam dat het hotel een zwembad had was dat mijn plek voor verkoeling voor de rest van de middag.

Anders dan de verwachting was, begon de dag er op met zonnig weer. Gelukkig maar, dan is het perfect weer om een eindje te gaan rijden op een scooter. De Vlaamse kwam me oppikken bij m'n hotel en in het hostel waar zij verbleef was er een Australiër die ook interesse had mee te gaan. Naast de beruchte spoorbrug over de beroemde rivier zijn er een aantal andere plekken waar het aanleggen van de Birma spoorlijn z'n sporen heeft nagelaten. De eerste plek waar we naar toe reden was 60 km verderop, de Thamkra Sae brug, ook onderdeel van de spoorlijn. Ondanks dat het bijhorende verhaal niet best is was het stuk spoor mooi gelegen. Een stuk spoor over een brug langs een klif aan de ene kant en zicht op een vallei met rivier aan de andere kant.  We zijn over de spoorlijn  - die nog in gebruik is - naar de andere kant gelopen. M'n gelegenheidsreisgenoten hadden de dag invulling aan mij gelaten en hadden niet echt een waarom we daar waren maar na wat uitleg konden ze het waarderen.

Een kilometer of 25 verderop (als je niet verkeerd rijdt) is de Sai Yok Noi waterval. Waarschijnlijk door de lokale marketing afdeling van de tourist information uitgeroepen tot wellicht de mooiste waterval van Thailand. Het is een redelijk brede waterval die door de stijlvolle manier waarop het water naar beneden komt en de kleur van het water een bezoekje waard is. Inmiddels was de zon erg heet geworden en met alle kilometers die we maken op de scooter was ik blij dat de Vlaamse er wel aan had gedacht om zonnebrand mee te nemen. Zo snel mogelijk weer op de scooter zodat we gekoeld worden door de wind van het rijden.

Nog een eindje verder, 20 kilometer verderop, was de Hellfire Pass. Ook hier is een verleden met de spoorlijn, al licht hier geen rails meer. Je kunt hier te voet een ronde van 4 kilometer maken om dit stuk van het oude traject te zien, maar daar hebben we geen tijd voor. We willen nog meer gaan bekijken. In een minuut of 20 kun je door het bos omhoog en omlaag naar het meest iconische gedeelte van het traject dat de eigenlijke Hellfire Pass is. Het is een traject van hooguit een paarhonderd meter van de spoorlijn dat uit hard gesteente is gehakt om de kortst mogelijke verbinding te maken. Dit werd gedaan door oorlogsgevangenen uit vooral Australië, maar ook door Nederlanders. Zij moesten dit doen zonder groot materieel. In combinatie met de omstandigheden, waaronder die van het hete weer, heeft vele doden tot gevolg gehad. De totale spoorlijn is 415 kilometer lang. Er wordt gezegd dat er een dode is gevallen voor iedere biels die de spoorlijn had. Iedereen die ooit een spoorlijn van dichtbij gezien heeft en weet hoe dicht de bielzen op elkaar liggen kan nagaan dat er dat vele duizenden zijn. Een indrukwekkende plek.

Er stond een andere waterval op het programma. Hemelsbreed was die hooguit 20 kilometer van de Hellfire Pass verwijderd. Alleen moesten we in totaal 65 kilometer afleggen om er te kunnen komen. De dag was al aardig opgeschoten en het begon wat krap te worden. Onderweg er naar toe kwamen we in een klein buitje terecht waarvoor we even scholen. Tegelijkertijd kwamen er ineens een stuk of 10 olifanten voorbij gewandeld. Dat was niet geheel verwacht. Ze waren bereden en degenen die dat deden hadden grote pinnen bij om de olifanten te sturen. Dat was dus niet zo'n hele beste situatie.

Met nog een paar kilometer te gaan tot de Erawan waterval ging spontaan de hemel open. De regen kwam met bakken naar beneden. Het ging zo hard dat ik door de regen in m'n ogen vrijwel niks kon zien. De kans dat we op tijd bij de - in een park gelegen - waterval zouden zijn om die te zien was inmiddels vrij klein, maar blijven staan waar we waren was in de regen niet echt een betere optie. De waterval bleek inderdaad dicht, maar bij de entree konden we in ieder geval schuilen. Verder was daar niks. De intensiteit van de regen varieerde wat. Van abnormaal hard tot gewoon hard. Het was inmiddels vijf uur en we waren 65 kilometer van Kanchanaburi vandaan. Dat betekent zeker twee uur rijden en als we niet snel zijn een stuk daarvan in het donker. Dat was niet echt een aantrekkelijk vooruitzicht. De twee anderen waren over exotischere oplossingen aan het nadenken, maar het was me duidelijk dat we niet veel keus hadden. Gaan! Op zo'n moment dat het gewoon heel hard regende besloten we er aan te beginnen. Het was geen pretje. Op een gegeven moment was het donker en op dat moment waren we amper op de helft. De wegen waren in het algemeen niet  verlicht. Dat maakt het niet bepaald plezieriger. Sommige stukken van de weg waren volledig ondergelopen en heel af toe stond er iemand langs de weg om je daar op te attenderen. Andere keren hoopte we dat we het op tijd zagen zodat we het meest begaanbare deel konden kiezen. Omdat het donker was konden we vaak niet inschatten hoe hoog het water stond en of we er überhaupt doorheen konden. Gelukkig bleek bij allemaal dat het kon. Om het geheel nog wat dramatischer te maken barstte er ook nog onweer los. Nog voor je besefte dat er een flits boven je was trilde we bijna van de scooters af door de donder die er vlak achteraan kwam. Opeens was duidelijk dat we niet meer ver van Kanchanaburi waren. De regen werd er niet minder van maar voor de gemoederen was het erg goed. In totaal hadden we 250 kilometer gereden  toen we bij de verhuurder terugkwamen. We waren opgelucht maar ook helemaal op. Ik heb afscheid genomen van m'n gelegenheidsreisgenoten en ben naar het hotel gegaan dat maar twee minuten lopen verderop was. De douche was heerlijk. Het kan goed de lekkerste douche van de hele trip zijn. Ik heb flink gegeten, want daar was ik aan toe. Net als die grote fles bier. Daarna op bed gecrasht en niks meer gedaan.

Ik had m'n laptop op de tv in de hotelkamer aangesloten. Voor ik later op de dag terug naar Bangkok zou gaan was ik op mijn gemak nog wat serietjes aan het kijken in de hotelkamer. En toen gebeurde het ergste dat met zo ongeveer kon overkomen. M'n laptop crashte. Het zag er niet best uit. Ik kon niet meer opstarten met het dockingstation (het is eigenlijk een tablet met toetsenbord dat ik er aan kan klikken) en soms helemaal niet meer. Zonder het aan het lichtnet te hangen deed ie niks meer. Als ie dan wat deed was het wachten op een 'blue screen' met zo'n beetje iedere keer weer een andere reden. Ik heb allerlei combinaties geprobeerd maar het werd er niet beter van. De reacties waren niet erg eenduidig. Dat was dikke stress! Ik kon niet eindeloos in het hotel blijven hangen dus na een tijdje aankloten moest ik om twaalf uur het hotel uit. Ik moest ook mijn trein terug naar Bangkok halen. Effe van me afzetten. Focussen op andere dingen. Voor ik de trein neem wil ik langs het JEATH museum. JEATH staat voor (soldaten uit) Japan, Engeland, Australië, Thailand en Holland. Dat zou dus eigenlijk JEATN moeten zijn... Maar dan is het niet tevens een toepasselijke woordspeling en referentie naar 'death'. Het gaat namelijk om de oorlogsgevangenen uit deze landen die door de Japanners werden ingezet om onder andere de spoorlijn te bouwen. In het kleine museum zijn onder andere een paar artikelen uit Nederlandse kranten te vinden van Nederlanders die het overleefd hebben en hun verhaal doen. Het museum zelf was verder niet zo indrukwekkend. De gebeurtenissen waarvoor het museum bestaat uiteraard wel.

De trein terug naar Bangkok had een uur vertraging. Dat kon me allemaal niet zoveel schelen want ik was me druk aan het maken over mijn laptop. Met een power bank aangesloten klooide ik onderweg verder terwijl ik met roaming op m'n telefoon druk bezig was te achterhalen of het een bekend probleem was en of het op te lossen was. Het verliep niet erg succesvol. Het enige positieve is dat het af en toe lukte op te starten en dat gaf me wat hoop.

In de hostel waar ik mijn rugzak had achtergelaten was er wat fout gegaan. Ik was een dag langer in Kanchanaburi gebleven en had via de mail mijn boeking in de hostel aangepast. Ik dacht van niet, maar blijkbaar was de mededeling "ik blijf NIET ZATERDAG 3 OKTOBER slapen en WEL ZONDAG 4 OKTOBER" voor meerdere interpretaties vatbaar en ze hadden de boeking precies andersom in het systeem gezet. En voor vannacht was het hostel volgeboekt. Gelukkig had ie meer verstand van wandelstokken zoeken… Niet getreurd, hij regelde een bed in een vergelijkbaar hostel een paar straten verderop voor me. Wat ik daar wel of niet kon verwachten wist ik niet dus voor ik daarheen verkaste ging ik wederom aan de slag met m'n laptop. Ow, wat fijn dat ik die tijd dat ik eindelijk rust dacht te hebben loop te stressen over een essentieel onderdeel van mijn bagage. Om er een greep uit te doen, mijn laptop gebruik ik voor mijn dagboek, mijn blog, als back-up voor van alles, voor administratie, email, financiële boekhouding, om dingen uit- of op te zoeken, mijn boekingen en vouchers te bewaren, mijn reisinformatie staat er op, betalingen te doen en foto's uit te zoeken, sorteren en te bewerken.

Nog essentiëler dan m'n laptop, zijn eten en slapen. Na een hapje eten ben ik naar het andere hostel verkast. Het bleek dat het goedkoper was, het ontbijt beter en ondanks dat er in potentie evenveel man in de dorm konden, sliep ik daar in plaats van met 12 man/vrouw maar met drie man/vrouw. Eigenlijk was het in alle opzichten een vooruitgang.

Waar ik me overdag mee bezig heb gehouden laat zich raden. Dat hoef ik niet nog een keer aan te halen. Zonder succes. In de avond begon min of meer het laatste deel van mijn verblijf in Thailand, en Zuidoost-Azië. Met de aanschaf van de bus ticket van Stray waarmee ik had rondgereisd kreeg ik tevens de gelegenheid om naar één van de eilanden een kilometer of 500 ten zuiden van Bangkok te gaan. Ik had besloten naar Koh Phanang te gaan en daar 6 nachten, ZES NACHTEN, te verblijven. Ik mijn hele reis nog niet zo lang op dezelfde plek geweest. Het eiland is ten tijde van de maandelijkse Full Moon Party's een drukte van jewelste met jongelui die zich daar helemaal laveloos zuipen. Daar was ik niet naar op zoek en ik reis er naar toe precies na zo'n feest. Er was de mogelijkheid om daar met een nachtbus heen te gaan en dat leek me een goede optie. Ik had al een aantal keer bussen gezien met bedden er in en het leek me een leuke ervaring dat te doen. Om 21u kon ik met vijftig anderen één van de bussen in en werd me duidelijk dat het een bus was met alleen zitplaatsen. Had ik me daar effe mooi op verkeken. In plaats van semi-comfortabele nachtrust was het nu waardeloos doezelen met een zere nek. Als je net effe in was gekakt stopte je voor een plaspauze en was er de mogelijkheid wat te eten. Om een uur of half zes kwamen we aan bij de ferry haven in Chumphon. Tot 7u wachten tot ik aan boord kon en om half acht varen. Met een tussenstop in Koh Tao kwam ik rond 10:45u aan in Koh Phanang.

Waar veel anderen onwennig naar vervolgvervoer aan het zoeken waren zag ik een bordje met mijn naam er op van de plek waar ik verblijf en werd ik er met de shuttle heen gebracht. Een kwartiertje rijden over het ogenschijnlijke relaxte eiland. Lekker weertje, zandwegen, niet veel volk, niet veel verkeer, palmbomen en… een bungalow voor mij alleen voor de komende dagen om hopelijk te relaxen. Er waren vrijwel geen andere mensen in het resort. Heerlijk. M'n bungalow lag op 10 meter van het strand. Ik had uitzicht op een soort van tuintje. Het strand was heerlijk rustig met bijna geen volk. Dat was alle dagen zo. De zee had een heerlijke temperatuur en was ongekend kalm. Je kon er zeker honderd meter in lopen en nog steeds kon je met je voeten de bodem raken. De bungalow was eenvoudig maar compleet. Buiten op het balkon hing overdekt een hangmat. Dit waren alle ingrediënten om er een relaxte week van te maken. Het restaurant lag tussen de palmbomen. Het eten was er erg goed en er was genoeg variatie om niet persé van het terrein af te hoeven. Tijdens zowel ontbijt als avondeten zat ik de meeste keren alleen te eten. Het was net of ik het allemaal voor mij alleen had.

Hoewel alle randvoorwaarden om te relaxen dik in orde waren, waren de kuren van m'n laptop er niet minder van geworden. Ik ben de eerste dagen vrijwel alleen met dat ding bezig geweest. Ik heb driver updates gedaan, scans en software hersteloperaties gedaan en een paar keer Windows opnieuw geïnstalleerd. Allemaal tijdrovend omdat ik eerst een hoop data moest back-uppen terwijl te pas en te onpas de laptop crashte. Heel relaxt ging ik me er niet van voelen. De eerste dagen ben ik voor wat anders dan een boodschapje doen of een verfrissende duik in de zee de bungalow niet uit geweest. Van het voornemen om in ieder geval twee dagen een scootertje te huren en wat van het eiland te gaan zien is niks terecht gekomen. Het was lang tegen beter weten in, maar het was me duidelijk dat het een hardware probleem is en dat ik het probleem met de laptop niet ging oplossen. Door al het aankloten kreeg ik steeds beter door onder welke omstandigheden het toch te gebruiken is. Dat is het beste dat ik er van kan maken. Als de batterij vol genoeg is doet alles het naar behoren, maar hoe leger die raakt hoe minder van de functionaliteit over blijft. Verre van ideaal om dat te respecteren aangezien ik veel op pad ben waar geen stopcontact is; da's nou eenmaal het idee van een laptop. Toch kon ik weer wat werk op de laptop doen en onder andere een update van m'n blog doen. Veel tijd die ik in het bijwerken van m'n blog had willen steken is verloren gegaan aan het proberen oplossen van de problemen met de laptop.

Zo relaxt als ik gehoopt had waren de dagen hier niet en waren voorbij voor ik erg in had. Het minste dat ik mezelf nog kon gunnen was een massage. Het liefst had ik een hersenmassage van een paar uur gehad maar dat zat er niet in. Het is nu tijd me te gaan richten op het volgende continent, Zuid-Amerika. Te beginnen met Venezuela. Naar Angel Falls dat al heel lang op mijn lijstje staat. Heel veel goede verhalen heb ik over Venezuela niet gehoord. Ook de reis er naar toe is niet iets om naar uit te kijken. IK vlieg namelijk van Bangkok naar Londen, van Londen naar New York, paar uur wachten, van New York naar Miami en dan van Miami naar Caracas. Ik weet niet eens hoeveel uren dat alles bij elkaar is. Eerst terug naar Bangkok, daar nog een dag nuttig besteden. Ik moet nog op pad voor die wandelstok.

Ik had weer een ander hotel Bangkok, in een levendigere gedeelte van Sukhumvit. Niet geheel toevallig zodat ik te voet op pad kon voor een wandelstok. Ik moest in een mall zijn. Die had ik gauw gevonden. De winkel waar ik moest zijn ook. Ik had weer een wandelstok. Kan ik in ieder geval wat dat betreft met een gerust hard op pad.

Ik heb nog wat rondgewandeld. De laatste momenten in Zuidoost-Azië. Het is een gedeelte in Bangkok waar een hoop te doen valt. Er zitten hier veel malls. Zelfs één met een groot aquarium er in, al ben ik daar niet naar binnen gegaan. Ook is hier de Erawan Shrine. Dat was waar de eerste dag dat ik hier in Zuidoost-Azië was de bomaanslag was. Daar was niet veel meer van te zien. Dat er één en ander stuk was. En dat er veel bewaking was. Het dagelijks leven ging er gewoon weer zijn gangetje.

Met de City Link trein, die wat hoger ligt dan het straatniveau, reed ik richting het vliegveld. Bangkok heeft een skyline die redelijk wijd verspreid is over de stad. Eerst kijk ik nog een tijdje tegen al die hoge gebouwen aan. Die gebouwen worden langzaamaan kleiner en kleiner en verdwijnen uiteindelijk in de verte. Het is een passend beeld. Het zit er op hier in Zuidoost-Azië. Ik heb het hier goed naar m'n zin gehad. Ik vind het zelfs jammer verder te moeten gaan. Maar het volgende continent staat op het programma. Een continent waar ik in zijn geheel nog niet eerder ben geweest. Zuid-Amerika. 

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

@Erik, ja, ik denk dat je hier zonder geld de markten op kunt :-)

@Patrick, Vietman zeker doen!. Neem er meer tijd voor dan ik had! O ja, de schijt zien is één ding, maar de geur is een ervaring op zichzelf. Geen goede. :-) 

@Ma, genieten blijf ik zeker. Het gaat nu wel heel hard... :-(

@Jef @ May, het valt niet altijd mee de indrukken te verwerken. Daarom is het leuk de verhalen wat later uitgebreid op te schrijven. Dan herleef ik het nog eens. 

@Marij, gezondheid problemen zijn altijd vervelend. Zeker als je aan het reizen bent. Ik hoop dat het inmiddels beter gaat.