Ciudad Perdida, De Verloren Stad in Colombia

Het was vandaag Halloween en veel personeel, inclusief stewardessen en grondpersoneel, waren verkleed. Het zag er carnavalesk uit en dat past perfect in het plaatje van het vermakelijke einde in Venezuela. Via een tussenstop in Bogota landde ik vroeg in de avond in Santa Marta, Colombia. Gevlogen in een Airbus A321. Hetzelfde type dat op dat moment om nog onduidelijke reden was neergestort in de Sinaï in Egypte.

Zoals verteld, had ik in mijn reisoverzicht staan dat de laatste dag van de Roraima trip de eerste van de Lost City trek zou zijn. Er bleek toch een dag tussen te zitten waarvoor ik accommodatie moest hebben. Voor het gemak gaf ik het hotel waar we verzamelen een kans maar dat bleek vol. Via, via kwam ik al gauw in een hotel uit om de hoek waar ik prima een avond kon overnachten. Omdat het inmiddels ruimschoots avond was en je van reizen altijd wat gaar wordt wilde ik gauw wat eten. Gauw, als in iets dat niet te lang duurde voor het klaar is. Dan kon ik ook snel terug naar het hotel om relaxt wat van de World Series honkbal op tv mee te krijgen. Het kwam neer op een onder gemiddelde hamburger van een hamburgerketen waar ik zo lang op moest wachten dat ik evengoed in ieder ander restaurant had kunnen gaan eten.

Overdag moest ik mezelf vermaken voordat ik in de avond aansloot bij de reisgroep voor de komende week. Het viel me vooral op dat het hier misschien nog warmer en benauwder was dan in Venezuela. Dat beloofde veel goeds voor de trekking hier. Ik wandelde wat door het oude centrum en langs het strandje dat op amper 100 meter van het hotel ligt. Interessant strandje want het ligt ingesloten tussen een jachthaven en een container terminal. Niet bepaald het Koh Phanang gevoel. Het viel me nu pas echt op, na Venezuela dat zekere overeenkomsten vertoond, dat ze hier van deegproducten houden. Veel bakkertjes. De arepa's, met als basis mais, die je vooral in Venezuela zag, vallen me niet goed in de smaak. De andere broodachtigen, zoals empanada's des te meer. Deeg gevuld met als populaire keuzes vlees, kip of kaas. En omdat het populair eten is, is het ook nog spotgoedkoop. Lang leve Zuid-Amerika. :-)  Toen ik me neerzette bij zo'n bakkertje om wat te eten werd me temeer duidelijk dat ik het jammer vind dat ik vrijwel geen woord Spaans spreek als het zoontje een gesprek met me aan wil gaan. De knul van zeven jaar oud deed hard zijn best wat hij wilde vertellen voor mij verstaanbaar of leesbaar te maken en ik deed hard mijn best het te begrijpen met de Google translate app. We hebben elkaar niet veel wijzer gemaakt maar ik vond het wel leuk.

Nadat ik ingecheckt had in het verzamel hotel bleek dat ik aansloot bij een langere Colombia reis die al een week of twee bezig was. Dit was daarvan de laatste week. We gaan een trekking doen naar Ciudad Perdida, de Verloren Stad. Heel simpel gezegd is het een (nog) redelijk onbekende tegenhanger van Machu Picchu. Het is een oude bergstad in de Sierra Nevada de Santa Marta die vermoedelijk rond 650 na Christus werd gesticht. Het is dus ook 650 jaar ouder dan Machu Picchu. Het ligt op ca. 1200 m en je kunt er alleen komen via een trektocht door de dichte jungle van ongeveer 22 kilometer (one way) vanaf Machete Pelao, een klein dorpje dat een uur of twee rijden ligt van Santa Marta. Een uur over asfalt, een uur over een jungle weg. Uiteindelijk moet je een stenen trap van ruim 1200 treden op om in De Verloren Stad te komen. Gedurende de Spaande Verovering in de 16e eeuw is het in vergetelheid geraakt en in 1972 herontdekt door schatzoekers die de stenen trap ontdekte.

De groep bestond dit keer uit 16 man/vrouw waarvan sommigen de twee voorgaande weken al mee gereisd hadden en sommigen, zoals ik, die vandaag instapte. Ongeveer de helft was Canadees, en, naast een Zwitsers koppel, een Engelsman en een Ier, was de rest Duits. De reisleider was Engels, maar woont al jaren in Bogota. Die reisleider sprak kort de trektocht van de komende vijf dagen door. Het slechte nieuws was dat iedere dag een eind gestegen zou worden, maar ook gedaald, zodat al die meters die je omhoog gezwoegd hebt, voor niks zijn geweest. Het goede nieuws was dat we niks aan slaap- of eetspullen mee hoefden te nemen, dus ik kon ultra-light op pad. Fijn in de gegarandeerde benauwde hitte. Van alle dingen die hij opnoemde om mee te nemen vergat ik het meeste, maar omdat ik zo ligt gepakt kon gaan, besloot ik om toch maar een paar extra sokken en een extra T-shirt mee te nemen. Dat zou niet overbodig blijken.

Net als bij de trip in Venezuela is de reis geboekt via G Adventures, maar de uitvoering is in zijn geheel uitbesteed aan een lokale organisatie. Schijnbaar mogen er maar een paar organisaties het gebied in, dat op sommige gedeeltes nog wordt bewoond door de oorspronkelijke bewoners. Twee indianen van de Wiwa stam zijn onze gidsen. Traditioneel gekleed in geheel wit. Uitermate praktisch in de jungle, denk ik dan, maar dat is om andere redenen. Rijn en puur enzo. Ook reisde er een kookploeg van twee met ons mee, al werd me dat op einde pas duidelijk. Tja, kunt niet alles meekrijgen, hè.

Van de vijf dagen waren er drie naar Ciudad Perdida toe en twee om terug te komen. We sliepen in vaste kampementen met overdekte zit- cq. eetruimtes en een overdekt gedeelte met stapelbedden in matrixconfiguratie - zeg maar een stuk of 20 stapelbedden tegen elkaar aan -  en/of hangmatten. Alles voorzien van muggennetten. Ze hadden allemaal een kioskje waar je water, Gatorade, snacks en misschien zelfs een blik bier kon kopen. Water uit de stroompjes was helaas niet te drinken omdat er parasieten in kunnen zitten.

Na het uur over de hobbelige zandweg en door stroompjes door de groene, dichte en heuvelachtige jungle en na de lunch gingen we ruim na het middaguur op pad. De hitte in. Het gebied waar we doorheen liepen was vooral gebied dat door boeren voor landbouw wordt gebruikt. De komende dagen zouden we door gebied gaan dat van de oude stammen is die daar nog wonen. We liepen eerst parallel aan een rivier waar we na een half uur wandelen effe in konden badderen. Erg fijn en verfrissend, maar we moesten in totaal vandaag 8 kilometer lopen waarvan het meeste omhoog. Ik nam niet de moeite me af te drogen want ik denk ik natter wordt van de kleren die ik weer aan moet, dan de kleren van mijn natte lichaam. Terug de hitte in. Mede door die hitte liep ik al gauw achterop zo gauw we omhoog gingen. De training in Venezuela was niet voldoende. Ik leek meer last te hebben van de hitte dan een hoop anderen. Het feit dat ik vaak nog in een korte broek loop als anderen een winterjas aan hebben getrokken heeft daar vast mee te maken. Na een paar uur ploeteren en afzien begon het te regenen. Toevallig net bij één van die paar kioskjes die we onderweg tegenkwamen. We konden daar schuilen, maar ik liet de regen graag op me neerkomen als verkoeling. Het bleek maar een bui en na nog een stukje omhoog was de rest van vandaag redelijk vlak of naar beneden. Ik had liever niet voor niks omhoog gelopen maar gegeven dat feit was ik daar blij mee. Sommige stukken waren redelijk stijl en van klei. Het was van tijd tot tijd een kunst om er voor te zorgen dat je niet met een rode achterkant in het kamp zou komen. We moesten alleen nog de brug over onderaan de vallei waar het kamp was toen het echt begon te regenen. En voorlopig niet meer op zou houden. Toch was ik meer nat van het zweet dan van de regen. Het was hier nog niet zo afgelegen wat betekende dat het kamp nog redelijk wat voorzieningen had zoals permanente elektriciteit en de gemakken die dat mogelijk maakt. Wasmachines, koelers en mixers bijvoorbeeld.

Een koud blikje bier was dik verdiend. Het was pas een uur of vijf en we kenden elkaar nog maar net dus konden we elkaar een hoop te vertellen. Onder andere mijn reis kwam voorbij en er waren er die dachten dat vanwege alle plaatsen waar ik tot nu toe geweest was, ik vast al eens ziek was geworden. Ik antwoordde daarop trots dat dat niet het geval was en dat mijn weerstand in het algemeen dik orde is. De volgende morgen was ik kotsmisselijk! We hadden het er ook niet over moeten hebben.

Door de regen was de luchtvochtigheid zo hoog dat er niks droogde. Mijn sokken had ik aan een drooglijn gehangen en mijn natte kleren mee in bed genomen en in deken gewikkeld in de hoop dat het zou drogen met lichaamswarmte. Beide hadden marginaal resultaat.

Het was vandaag een korte dag van een kilometer of 5, maar het was vooral omhoog. We vertrokken iedere dag redelijk vroeg om de hitte zoveel mogelijk te ontwijken. Ik was niet meteen kotsmisselijk, maar het werd steeds erger naar mate we aan het lopen waren. Ik voelde me echt niet goed. Het ging me zwaar. Op een gegeven moment moest er wat uit. Dat leek op te luchten maar dat deed het niet echt. Het werd zo erg dat ik bij iedere paar stappen naar adem moest happen en eigenlijk moest zitten en rusten om dat daarna na een paar stappen weer te moeten doen. Dat zag er niet zo best uit. Ik voelde me uitgeput. Gelukkig had ik een wandelmaatje dat bij me bleef alsook één van de twee gidsen. Hij gaf me op een gegeven moment wat coca bladeren, maar ik had niet het idee dat het hielp. Er was iets met of in mijn lijf waar het niet blij mee was en mijn lijf had besloten dat het alle energie die ik had wil gebruiken om dat te herstellen. Ik ken mijn lichaam redelijk goed en dat gaf aan dat ik moest gaan slapen. Dat was niet heel handig, maar dat was mijn lichaam me duidelijk maakte. Zo doorgaan zou me ook niet in het volgende kamp brengen. De gids gaf aan dat ik tot het hoogste punt moest zien te komen. Daar was een post met een paar omgelegde boomstammen waar ik van de grond af kon liggen. Op de jungle op de grond liggen is niet zo'n wijs idee. Al kon me dat op dat moment niet veel schelen. Met pijn en moeite kwam ik op het hoogste punt aan. Daar was vers fruit dat ging er met plezier in ging. Cocabladeren hebben van zichzelf een bittere smaak. Toen ik die uit mijn mond wilde halen raakte het mijn tong wat een kokhals reflex veroorzaakte. De bitterballen scene uit 'Flodder naar Amerika' was er een lachertje bij. Man o man. Het luchtte op. Heel erg zelfs. En het was niet zo dat even later ik me weer beroerder en beroerder ging voelen, wat vaak het geval is. Zoals eerder vandaag. Ik voelde me in no time als herboren. Letterlijk alsof er niks aan de hand was. Vol energie. Het was duidelijk dat er iets in mijn lichaam zat dat er uit moest. Daar waren twee opties voor, mij lamleggen en het verwerken of het er uitgooien. Helaas wist ik totdat moment niet dat optie twee er was. Wat het precies geweest is weet ik nog steeds niet. Ik vermoed dat het van het drinkwater kwam dat ze met 'druppeltjes' purifiëren. Die druppeltjes vielen me misschien niet goed.

In goed tempo kon ik verder en in toch nog vier uur kwam ook ik aan in het kamp. Een kamp waar je op een aantal minuten lopen kon zwemmen en badderen in het koele water van de rivier. De rest van de groep was daar al lang mee bezig en die druppelden één voor één terug richting kamp. Zij waren blijkbaar ingeseind dat er iemand ziek was geworden en één voor één kon ik opgewekt vertellen wat er was gebeurd. Een keer of 16 in totaal. :-\  De verfrissing kon ik goed gebruiken en omdat het op dat moment nog zonnig was heb ik in de rivier meteen alle kleren die ik aan had gewassen. Dat was het punt waarop ik blij was dat ik een extra shirt in mijn tas had gestopt.

Het kamp was een stuk kleiner dan dat van gisteren en er waren bijna geen andere mensen. Alleen vroeg in de avond was er tijdelijk wat elektriciteit, met name om voor wat licht te zorgen. Na de lunch was ik gaan slapen. Ik voelde me dan wel weer beter, het had me een hoop energie gekost. De keuze was hier om in een hangmat te slapen - "moet je echt eens gedaan hebben" - of een bed. Nog amper een week geleden had ik dat gedaan bij Angel Falls en had me toe al bedacht dat het niet mijn ding was. Een bed graag. Ik heb van ongeveer 13u tot 17u geslapen, dus ik had het nodig. In de tussentijd was het ook weer gaan regenen. Met kaarten, een variant op het 'good old' jokeren, hebben we een goed gedeelte van de avond doorgebracht om daarna verder te slapen.

Van m'n gewassen kleren was niks gedroogd dus ik moest natte kleren aan. Dat is niet heel erg, want koud is het allerminst. Wel was ik blij met dat paar extra sokken. Die kon ik nu mooi aan. Vandaag 11 kilometer te doen. Wederom het meeste omhoog. De frustratie was het allang voorbij dat iedereen sneller is dan ik, inclusief een paar 60+'ers. Het was weer hard werken. Het was niet de bedoeling de rivier die we over moesten, een half uur voor het kamp, als verkoeling te gebruiken maar ik heb er toch lekker met mijn achterop-loop-maatje gebruik van gemaakt. Desalniettemin was de rest van de groep niet veel eerder dan ons in het kamp aangekomen. Er zat een stijgende lijn in. Dit kamp was best groot en lag op ongeveer een kilometer van het begin van de stenen trappen van De Verloren Stad. In eerste instantie was er wat zon. Iedereen stalde alles uit om het te drogen. Toen begon het wederom te regenen. Ik was er niet op tijd bij, dus alles bleef nat zoals het was. Het was, of eigenlijk werd, druk in dit kamp. Groepen die op de tocht naar boven op andere plekken hadden overnacht of die de tocht omhoog in minder dagen hadden gedaan waren hier ook. Er was nu 4 of 5 keer zoveel volk als de dagen ervoor. Dat was eigenlijk helemaal niet leuk.

Allemaal in de hangmat vanavond. Ik was er in mijn kleren in gaan liggen. De beste manier om de kleren enigszins droog te krijgen. Omdat het zo druk was hingen we zo dicht op elkaar dat als je bewoog, het een effect had als zo'n pendulum met van die ballen ('balletjes van Newton?'). Ik wist in ieder geval zeker dat ik mijn buurvrouw die nacht vaak gevoeld heb. Niet zoals je een buurvrouw 's nachts zou willen voelen, hihi. Dat was niet het vervelendste. In mijn klamboe en in de deken had ik met slapen gaan waarschijnlijk een mug opgesloten. Op twee plekjes van bij elkaar iets van 4 vierkante centimeter groot had ik in totaal zeker 40 muggenbeten. Het was me nu duidelijk waarom mijn enkel zo jeukte de hele nacht. Veel mensen hadden het 's nachts koud gehad in de hangmat, ondanks een deken die we hadden. Het was hun niet verteld dat je die niet moet gebruiken om over je heen te leggen, maar onder je want daar komt de kou vandaan. Dat had ik uit Venezuela al meegekregen. :-)

Om 4 uur in de nacht staan we op. Het was nog donker. De bedoeling was dat we alle andere groepen voor bleven zodat wij als eerste bij de verloren stad aankomen en er vrij zicht op hebben voor de beste foto's. Ik dacht dat alle groepen er zo over dachten en dat het een soort rat race zou worden, maar dat was niet het geval. Na ontbijt vertrekken we om 5 uur met onze hoofdlampjes op het donker in. De rest lag nog lekker te slapen. Het was een half uur lopen tot aan een rivier. Tegen die tijd kon je al aardig zien zonder kunstmatig licht. Schoenen uit, naar de overkant van de rivier en twee minuten lopen verder was ze dan. De stenen trap naar boven. Ik neem aan dat het voor zichzelf spreekt dat een 1500 jaar oude trap in de jungle niet 'the next best thing' na een roltrap is. 1200 treden. Eerder 1260 blijkbaar. Ik had ze niet geteld, ik focuste me liever op boven komen. Als was het nog niet zo heet, dat kreeg je het alsnog wel van het omhoog lopen. Zigzaggend door de jungle. Kleine treden, grote treden, vaste treden, losse treden, treden met grip en glibberige treden. Een stuk vlotter dan ik had gedacht was ik boven. Het was nog maar zes uur 's morgens maar het voelde alsof er al een halve dag opzat.

Hier was nog niet echt veel te zien, daarvoor moesten we nog een klein stukje verder. Voor we dat doen vormden we een kring en moesten we een ritueeltje doen waarbij we onze negatieve energie van ons af deden en in het midden van de cirkel neerlegden. OK dan. Daarna liepen we verder naar de terrassen die een idee geven van wat De Verloren Stad geweest moet zijn. In feite zijn alleen de terrassen overgebleven. De woningen die er op stonden en de pracht en praal die er vermoedelijk geweest is zijn gesloopt door de Spanjaarden en geplunderd door de schatzoekers. Of gewoon vergaan met de tijd. Het was verwonderlijk om te zien in wat voor staat de terrassen zijn. Die hebben het zwaar te verduren gezien de hellingen waar ze op gebouwd zijn en met de vele regenval die ze te verwerken hebben. De terrassen waren allemaal nog waterpas en was geen verval te zien. Een knap staaltje bouwkunde uit die tijd.

We kregen een bijzonder en voor de lokale bevolking enigszins ongewenst schouwspel te zien. Een grote legerhelikopter landde op één van de hoofdterrassen. Er werden voorraden gebracht voor de troepen die daar verbleven en wat voor de lokale bevolking die daar woont. Het 'ongewenst' moet toch een keerzijde hebben gehad. De militairen hebben daar een post omdat nog niet lang geleden de FARC nog wel eens voor ongewenste toestanden voor toeristen kon zorgen.

We klommen van terras naar terras omhoog om het geheel goed te overzien. Het uitzicht over de jungle mocht er ook zijn. Het duurde even voor de militairen het terras hadden leeggeruimd waarna we toch de foto's konden maken van de lege terrassen. Het was toch wel bijzonder en de inspanningen van de afgelopen dagen meer dan waard. Deze plek gaf het beste zicht en de beste indruk hoe het hier geweest zou zijn. Daarna liepen we wat verder de jungle in om te zien dat de terrassen en restanten overal te vinden zijn. Het meeste van de stad is niet uitgegraven en naar zeggen is wat we gezien hebben maar iets van 10 tot 20% van wat de gehele stad moet zijn geweest, waarvan geschat wordt dat er tussen de 2000 en 8000 mensen gewoond hebben.

Het tochtje door de jungle bracht ons langs de woning waar de masson woont. Zeg maar een lokaal opperhoofd. Het was nog maar acht uur 's morgens maar we konden hem geen bezoek brengen omdat hij druk bezig zou zijn. Ik durf er vergif op in te nemen - dat had ik gisteren al gedaan - dat de goede man knetter high van de coca bladeren lag te chillen. Iedereen die daar woont mag 70 coca planten hebben en die stonden ook naast zijn huis.

Tegen deze tijd zat er echt een halve dag op en we moesten nog terug naar het kamp om na de lunch terug naar het kamp van de tweede dag te lopen. Onbedoeld ben ik als één van de laatste op pad. Ik was namelijk voornemens als één van de eerste op pad te zijn. Het leek erop dat m'n lijf zich eindelijk wat aan had kunnen passen aan de hitte want het ging vlot. Zo vlot dat ik een hoop van de groep onderweg inhaalde. Dat gaf me nog meer energie.

Zoals verhalen soms voorspelbare elementen in zich hebben begon het vlak we voor we in het kamp waren te regenen. Het laatste stuk van de 15 kilometer van vandaag, inclusief het rondwandelen in en bij De Verloren Stad, lopen we enigszins overdekt door de jungle en worden niet echt nat. Iedereen die na ons binnenkwam was doorweekt. Het werd geen latertje. Iedereen had genoten van de Stad en iedereen was moe van de lange dag.

De laatste dag was het een kwestie van uit de jungle komen. Vroeg op en de laatste 15 kilometer slechten. Het was een echte hete dag. Met kaarten had ik zoveel klein geld verzameld (ondanks de kleine inzetten) dat ik onderweg bij een kioskje een verse jus d'orange scoorde om er vanaf te komen. De man bleef maar sinaasappelen persen om de grote beker te vullen. Dat was zeker een halve liter. Na al een paar uur zweten en werken wil je niet weten hoe heerlijk die grote beker verse koele jus was. Zo mogelijk nog lekkerder dan dat koude pilsje dat ons te wachten staat aan het einde.

Het naar beneden lopen ging vlot. We hadden medelijden met de mensen de we omhoog zagen ploeteren terwijl wij aan het afdalen waren richting ons koude biertje. De hitte en het tempo zorgde ervoor dat ik af en toe kookte. Vlak voor het einde moesten we nog een rivier over waar ik de verleiding niet kon weerstaan m'n lijf maar vooral m'n voeten af te koelen. Het was alsof je gloeiende kolen in het water gooit. Het stoom kwam er vanaf. Echt waar.

Daar was het eindpunt cq. beginpunt weer. Eerst een ijskoude Gatorade, dan een ijskoud pilsje. En lunch. Eten ging er ook wel in. Bedankjes aan de gidsen en de kookploeg. Dat was toen me duidelijk werd dat die met ons mee waren gereisd. :-)

In de 4wd's terug richting hotel realiseerde we ons hoe goor we allemaal waren. De excuses van de één werden gebagatelliseerd door de excuses van de ander. Ik hield gewoon mijn mond. Komt ook voor. Ik had geen zoutvlekken in mijn shirt. In ieder geval niet zichtbaar. Dat was op geen enkel moment droog geweest dus daar kon je niks van zien.

Vandaag was ook een mijlpaal voor mijn reis. Ik was vandaag precies op de helft van mijn reis. Ik heb al zoveel gave dingen gedaan en gezien, leuke mensen ontmoet en meegemaakt. Als de tweede helft maar half zo goed wordt dan is de hele reis geslaagd. Maar het zal beter zijn dan dat, want er komen nog een aantal stukken aan waar ik erg naar uit kijk.

's Avonds waren we met de hele groep uit eten geweest. Iedereen fris en fruitig: gewassen, schone kleren, geschoren, haren gekamd, make up op. Je herkende sommigen bijna niet terug. Het was maar een kort samenzijn met deze groep, iets meer dan een week. Lang niet iedereen leren kennen, maar toch een hoop leuke mensen ontmoet. Sommigen zou ik de komende dagen nog zien, van sommigen nam ik afscheid. Ik zou nog een paar dagen in Santa Marta blijven. Ik had vooraf begrepen dat het in Santa Marta relaxt is om te zijn en dat het nabij gelegen Tayrona Park een bezoekje waard is. Dat bleek sinds een week dicht te zijn vanwege onenigheid tussen lokale bevolking en de overheid. Een paar dagen relaxen dan maar. Kon ik weer eens wat tijd besteden aan mailen, bloggen, administratie en meer van dat soort dingen. En een beetje rondlopen door het oude centrum, waar ik mijn hotel had. Ondanks dat bijna alle huizen voorzien zijn van grote hekwerken en grote sloten had ik er geen onveilig gevoel. Het was eigenlijk heel gezellig. Er is veel volk op straat, iedereen doet z'n ding en lijkt zich nergens druk om te maken. Er zijn tientallen kioskjes die een functie tussen winkeltje en bar of restaurant in hebben. Je loopt van de merengue die op de ene plek wordt gedraaid in de merengue van de andere. Het is supergezellig er rond te wandelen. Met een grote fles water bij, want voor het klimaat hoef je het nìet te doen. Lunch pluk ik voor bijna geen geld van kraampjes op straat als ook vers geperste jus'tjes. Het eten in restaurants waar ik 's avonds heb gegeten is fenomenaal, of je nu een pizza, hamburger, steak of vis besteld. Van de korte tijd dat ik in Colombia ben geweest is het lekkere eten één van de dingen die me bij zullen blijven.

Op aanraden van reisgenoten was ik naar het Goud Museum gegaan. In de paar dagen relaxen een prima verzetje op de dag en een reden om naar buiten te gaan. Het museum sloot aan bij de geschiedenis van De Verloren Stad. Er zijn artefacten te zien die daar gevonden zijn en werd uitleg gegeven over het volk dat er gewoond heeft en de gewoonten die ze hadden. De voornaamste reden om aandacht te besteden aan dit museumbezoek - naast het feit dat dit anders zo'n korte update wordt - is dat ik onder deindruk was van het goudwerk dat ze maakten. Het waren uitermate gedetailleerde werkjes die tot wel 1200 jaar geleden gemaakt zijn. Het was weer een voorbeeld van hoe ver ontwikkeld technieken in het verleden geweest zijn die pas tijden later op andere plekken (her)ontdekt zijn.

Al met al, ook Colombia kan ik tot een aangename verrassing rekenen. Ik had nog een hoop tips gekregen waar ik allemaal naar toe zou moeten. Het is jammer dat ik daar geen tijd voor heb. Ik vertrek naar Santiago in Chili. Da's een behoorlijke verplaatsing vanaf hier al was dat in mijn verbeelding niet zo. Het is een groter continent dan ik in eerste instantie zou zeggen. Een kleine week echt relaxen zonder plannen of agenda. Effe opladen voordat mijn reis door  Patagonië begint. Dat is één van de stukken van m'n reis waar ik erg naar uit heb gekeken.

Met het maken van deze update merk ik dat ik in Colombia maar weinig foto's heb gemaakt. Ik kan vast beloven dat dat anders is de aankomende delen van mijn reis, Patagonië en Antarctica. Ik beloof dat ik dat ruimschoots goed ga maken.

Tabee!

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-

Fijn te horen dat de foto's ook op het blog bekeken worden!!!  :-)

@Edgar, ik hoef mijn neefje geen vieze woorden te leren. Die heeft een vader die uitermate capabel is dat zelf te doen. ;-)

@Marij, gelukkig is iedereen weer gezond, als ik het goed begrijp. Als er iets is waarom ik blij ben thuis te zijn zal de temperatuur zijn. Ik zit nu in het hete Rio en vlieg over een paar dagen naar het hete Australië… Neemt niet weg dat ik nog altijd erg geniet van de reis!

@Eefje, goed gedaan! Leuk om te horen dat je het allemaal gelezen hebt!

@Rob, inderdaad, dat moet Brits Guyana zijn, niet Frans. Dank voor de correctie. Ik moet ook zoveel informatie verwerken…

@Jef&May, avontuur komt niet vanzelf. Je moet het af en toe een beetje spannend maken. Dan waardeer je de dingen die zo vanzelfsprekend lijken des te meer.

@Jeroen, haha! Dat van die handdoek heb je goed onthouden! Ik was het al vergeten. ;-)