Van Okavango Delta via Chobe NP naar Victoria Falls

Windhoek - waar ik gebleven was na het vertrek uit Etosha NP - is niet zo heel boeiend. Net zoals de rit er naar toe. We zijn natuurlijk wel erg verwend de afgelopen weken. Het landschap is steeds vlakker, zand maakt plaats voor gras en bosjes, en het landschap is nog steeds uitgestrekt. Hoe dichter je bij de hoofdstad komt hoe meer wegen en dorpjes, al is dat nog steeds niet veel. Windhoek is gewoon een moderne stad, zoals je die in ieder ontwikkeld land tegen kunt komen. Niet zo groot qua hoofdsteden. Het is niet perse omrijden onderweg naar de Okavango Delta en degenen onder ons die kamperen als noodzakelijk kwaad zien kunnen een keer in een bed slapen in een kamer met badkamer en al. Ik zal overigens niet zeggen dat ik het een straf vond. :-)

Alles bij elkaar hebben we een halve middag en de avond om in Windhoek door te brengen. Degenen die broodnodige aankopen moesten doen, bijvoorbeeld om zich beter te wapenen tegen de kou, konden op pad. Pas ruim twee weken op pad moest ik al op missie. Ik weet niet waarom ik het vertel maar ik kan het mooi als bruggetje gebruiken. Ik heb al een nieuwe broek nodig en ik wil graag een afritsbroek omdat dat handig is. Ze hebben vast geen Bever, Perry of Kampeermarkt hier dus waar ga ik die hier vinden. Met een shuttle kon je naar het stadscentrum. Ik moest haasten met douchen, was doen, batterijen laden en allemaal andere dingen die je doet als je na kamperen in de bewoonde wereld komt om die te halen en genoeg tijd te hebben om te zoeken. Ik was uiteindelijk in een half uur klaar bij zo'n beetje de eerste winkel die ik tegenkwam en heb een paar uur niks te doen gehad voor de rendez vous met de groep was om te eten. Dat was ook in de stad. We aten in Joes Beerhouse waar ik een spies van zebra, gnoe, oryx, kudu en krokodil op heb. Da's weer eens wat anders.

Komt het bruggetje. Zoals de inschatting voor het weer bij anderen en mezelf er naast zat, zo gold dat ook voor het eten. Ik en reisgenoten dachten dat het te bezien was wat de kwaliteit en hoeveelheid van eten zou kunnen zijn. 'Kunnen' als in: wat is er mogelijk als je met zo'n truck reist door zulke afgelegen gebieden. Een dagje 'yam pilee' met 'pimant' kan ik prima hebben. Na een paar maandjes Afrika ben je dan vast wat kilootjes kwijt. Nou, niet dus, de staf zorgt iedere dag voor heerlijke maaltijden met variëteit aan verse groenten. Bij de lunch is altijd salade met bijvoorbeeld verse tomaten, komkommer, sla en/of sinaasappelen. Daarnaast prima beleg voor op de boterham als je cornflakes op hebt. Tonijnsalade met mais ofzo. Zoals eerder al een vermeld ontbreken af en toe gebakken eieren, French toast, spek, worstjes of bonen niet. Bij het avondeten is een steak van antilope of gazelle niet ondenkbaar. Daar staat tegenover dat als tijdverdrijf overdag naast eten we vooral in de truck zitten. Vrij vertaald: hoop calorieën er bij, en er bijna geen er af. Die afritsbroek die ik bij had toen ik vertrok die nog net paste en vast alleen maar beter ging zitten de eerste maanden pas ik nu niet meer.

Na de 500 km om in Windhoek te komen moesten er nog een kleine duizend afgelegd worden tot het volgende hoogtepunt, de Okavango Delta. Dat is 's werelds grootste binnenlandse delta, (als ik me niet vergis) variërend van 9.000 tot 18.000 vierkante kilometer groot, afhankelijk van de hoeveelheid water die met name in Angola naar beneden is gekomen. Om een indruk te krijgen van de omvang de delta en haar schoonheid is het mogelijk om er met een  klein vliegtuigje 45 minuten overheen te vliegen. Het enthousiasme van mensen die dat gedaan hebben is zo groot dat ik daar voor in de buidel wilde tasten. In tegenstelling tot de groepsgenoten die de vlucht voor mij hadden en er vrijwel alle kotszakjes doorheen hadden gejaagd (de piloot moest eerst nieuwe halen) vond ik het absoluut de moeite waard.

De delta ziet er prachtig uit. De delta is in feite een grote drassige bende. Hier en daar eilandjes en soms zelfs een droog stuk dat groot genoeg is om er een permanent paadje op na te houden. Een continue afwisseling van watertjes, stroompjes, bomen, stukken gras, eilandjes in allerlei vormen en formaten en niet te vergeten van dieren. Zover als dat het oog kan rijken tinten groen van gras en begroeiing al naar gelang hoe erg het onder water staat of hoe droog het is. We vlogen op zo'n 100 meter hoogte dus niet overdreven hoog. Het is prachtig om de dieren van boven te zien rondlopen. Die zijn toch maar klein van bovenaf en het vliegen gaat dusdanig snel dat foto's maken een kwestie is van 'schieten en dan zien we later wel'. Er loopt van alles. Afrikaanse Buffels (die niet in Etosha waren) waarvan ik dacht dat het koeien waren, neushoorns die er - samengepakt slapend - van boven uitzien als vette zeehonden, paarden en olifanten. Die olifanten zijn in grote getalen aanwezig. Ik heb de foto's die ik uit het vliegtuig gemaakt heb nog maar vluchtig teruggekeken en alle dieren die ik op de foto heb gezet lijken olifanten te zijn. Ondanks een alinea van beperkte omvang was ook dit een hoogtepunt van de pracht en praal die Afrika te bieden heeft.

We zijn niet meteen weg bij de delta. Na een nacht op de een camping waar we wat verkoeling hadden in het ijskoude zwembadje en er zonder maan prachtige sterrenhemels te fotograferen waren gaan we zelf de delta in. Het eerste, langs de oever nog aardig gecultiveerde stuk, met een motorboot over een riviertje. Bepakt voor slecht één nacht over op de mokoro de delta in. Een mokoro is een soort Afrikaanse kano, al is het meer een combinatie van een kano en zo'n - hoe heten ze ook weer - 'o solo mio'-boot in Venetië. Dat vind ik vooral omdat de manier van aandrijving hetzelfde is. Met een stok het vaartuig vooruit duwen. Zonder 'o solo mio'. We hadden de opvouwbare slaapmatten die we in de tenten gebruiken bij omdat we ook in de delta kamperen en die waren dusdanig handig in de mokoro gezet dat je er relaxt op kon zitten met rugsteun. Het peddelen cq. duwen naar een (permanent) eilandje zou een kleine twee uur duren. In het begin keek ik druk om mee heen hoe we rustig door het ondiepe water en gras/riet bewogen. Af en toe een waterlelie fotograferend en af en toe een spin(nenweb) uit je gezicht halend. Daarna werd het me iets te relaxt en met de zon op m'n bolleke ben ik in slaap gekakt om bij de kampeerplek pas weer wakker te worden. Na tent opzetten, vers gemaakte popcorn (ja, die snap ik ook niet) en lunch werd de siësta voortgezet. Later op dag zouden we een eindje verderop een 'game walk' gaan doen maar niet voordat we zelf konden proberen om met zo'n mokoro te varen. Er beweging in krijgen is niet zo'n probleem. De kant opgaan die je wilt wel. Na ons geploeter waarbij wonderbaarlijk niemand in het water is gevallen lieten we de voortstuwing aan de lokalen. In een kwartier waren we ergens aan land voor de 'game walk'. Dat is te voet proberen wild te spotten, als dat niet al duidelijk was. Dat deden we ongeveer twee uur, zo tot vlak voor zonsondergang. In gemotoriseerd vervoer kun je aardig wat kilometers afleggen in twee uur en is de kans groot dat je wat wild tegenkomt. Te voet een stuk minder. We waren verdeeld in drie groepen om rond te wandelen. Wij hebben een olifant heeeeeel erg in de verte gezien. Iets minder heel ver weg zebra's. Een ander groepje een wild zwijn omdat wij die (onbedoeld) hadden opgeschrikt en het derde groepje beschreven hun wandeling vooral als een 'stront wandeling' (shit walk). In de meest letterlijke zin van het woord want overal lag stront van van alles maar dieren hebben ze niet gezien.

Op de weg terug voeren we door een 'hippo pool', vandaag zonder hippo's, om weer eens prachtige zonsondergang te aanschouwen. Ditmaal vanuit het bootje op het water. Het 'prachtige' werd even later zelfs 'fenomenaal' terug in het kamp waar het uitzicht eindeloos was en er een boom stond te poseren in de lijn van de zonsondergang die de donkerrode tot donkerblauwe lucht opvulde voor het nodige aantal foto's. Zeker één van m'n favoriete zonsondergangen. In de avond was er kampvuur waar de Botswanen een voorstelling gaven van dans en liederen. Ze vroegen of wij daarna één liedje voor hun wilde zingen. Dat was zo slecht dat het onbeschrijfbaar is. Nee echt, dat was onbeschrijfbaar slecht. Kattengejank doet op geen enkele manier recht aan hoe dat klonk. Gelachen heb ik wel. Heel hard zelfs. Ik zong niet mee want ik ken de tekst van "Don't want to miss a thing" van Aerosmith niet. Na wat genieten van de sterrenhemel en het helpen van anderen hoe je daar foto's van kunt maken was het bedtijd.

Na de terugtocht met de mokoro en motorboot naar het kampeerterrein van een dag ervoor was het tijd om nog meer wild te gaan bekijken. Dat gaan we doen in Chobe National Park, nog steeds in Botswana. Om daar te komen was het weer eens een paar dagen fulltime in de truck. Het is niet meer zo spannend om de hele dag naar buiten te turen. Het terrein is vlakker en het is toendra-achtig: grote uitgestrekte vlaktes met veel bosjes. Later veranderen de bosjes in bomen en wordt het landschap groener. Voor het eerst zie ik ook grote landerijen langs de weg waar landbouw op wordt gepleegd. Suikerriet vooral, soms mais en vast nog meer. Ook komen we weer op plekken waar we de tent niet opzetten in stoffige grond maar op gras. In de avonden koelt het inmiddels niet meer zo af en zelfs degenen die met winterjassen rondliepen doen daar 's avonds geen trui meer onder aan. Een moment van relativering is er als je eindelijk op de camping bent aangekomen en je in de buitendouche uitkijkt op een baobap (apenbroodboom in het Nederlands, toch?) in het licht van de ondergaande zon. Het was ook op deze camping dat me werd uitgelegd dat één van de Australische meiden het nogal vreemd vond dat ik mijn wereldreis combineerde met een 'celibacy period'. Het woord 'sabbatical' was haar onbekend… Dat neemt niet weg dat ze - voor het grootste gedeelte - feitelijk wel gelijk heeft. Dus…

Een variant op de 'game drive' en 'game walk' is een 'game cruise'. Je verwacht het niet, maar dan ga je het water op om wild te observeren. Net zoals de 'game drive' van de komende ochtend is deze zo'n optionele uitbreiding op het aangeboden programma. Voor drie uur gingen we de Thebe River op, op zoek naar 'game', voorzien van een paar 5-liter flessen met de avond ervoor gemaakte sangria. Aanrader in de bakkende zon. De ene oever van de rivier is Namibië, de andere Botswana. Alles bij elkaar hebben we zo'n 25 kilometer gevaren. Aan wild geen gebrek dat we weer eens van een ander perspectief konden aanschouwen. Aangezien ik de buffels vanuit het vliegtuig voor koeien aanzag was het mooi de buffels van zo dichtbij te zien. Nu vond ik pas echt dat ik de 'big 4' gezien heb. Ook olifanten, wilde zwijnen, giraffen, aapjes en lizards kwamen (weer) voorbij. Of eigenlijk, gingen wij aan voorbij. Ook zagen we hier het eerst nijlpaarden van dichtbij. Voor zover je er wat aan hebt want de dikzakken hebben een gevoelig huidje en blijven overdag liever onderwater of in de modder. Als je naast de (schattige) oortjes, neus en ogen meer van ze ziet is het meegenomen. Een scala aan vogels waarvan ik nog steeds de naam niet ken en zelfs een krokodil. Wat een beesten. O ja, en gazellen. Pas na zonsondergang kwamen we aan land. Erna eten en nog meer sangria die ervoor zouden zorgen dat het een lastige nieuwe dag zou gaan worden.

Het was vroeg uit de veren in het donker en zonder koffie of ontbijt. Een nieuwe 'game drive' in kleine 4x4's, ditmaal in Chobe National Park. Een stuk kleiner dan Etosha maar met een kleine 12.000 vierkante kilometer nog altijd een aardige lap grond. Het park vond ik gaver om doorheen te rijden. Het landschap is glooiender dan het vlakke Etosha en in plaats van brede goed begaanbare zandwegen zijn die hier smaller en niet, toch minder, onderhouden. Het geeft wat meer een wildernis gevoel. Hier is het nodig in kleinere 4x4's rond te rijden want met onze grote truck zou dat niet meevallen. Het klonk wat vreemd dat onze chauffeur vroeg wat we het liefst wilde zien. Alsof we op bestelling naar dieren konden gaan kijken. Misschien hebben ze het hier concept van de Beekse Bergen wel overgenomen, dacht ik. :-)   Wat hij bedoelde is dat ie dan niet te vaak hoeft te stoppen voor giraffen [gaap], zebra's [zucht], olifanten [lalalala], of gazellen [hahaha!]. Ons collectieve verzoek was dat we erg gecharmeerd zouden zijn van leeuwen of luipaarden. En toen gingen we op pad. Het was nog voor de zon goed en wel op was en we croste hobbelend door het park waar we af en toe andere 4x4's tegenkwamen die wel stopte voor een giraffe terwijl het eigenlijk nog te donker was om die fatsoenlijk te fotograferen. Ik denk dat we een klein half uur hebben gereden zonder te stoppen toen er een eindje voor ons wat 4x4's stil stonden. Dan is er wat te doen. Daar reden we op af. Niet ver van die wagens werd ik uit mijn ochtend-soepogen kijkend er op geattendeerd dat er een leeuw op ons af kwam gesjokt. Ik herinner me nog met welk enthousiasme ik beschreven heb dat we in Etosha leeuwen op een afstandje doch fotografeerbaar zagen en wat daar gebeurde. Ineens liep er één op het gemak langs onze 4x4. Die liep achter onze 4x4 langs, poseerde daar even en wandelde er vervolgens vandoor. Wow, dat was echt dichtbij! Er zaten er nog een paar meer links en rechts. Ik vergat dat we nog niet eens bij de andere 4x4's waren aangekomen. Daar reden we nu op af. Er stond een 4x4 midden op het pad dus we moesten daar eerst omheen om te zien wat er gaande was. Bang! Ondanks dat ik me bewust ben van het publieke karakter van mijn blog en het taalgebruik dat daar bij past was dit een ontzettend 'what the fuck!'-moment. Op hooguit 10 meter voor ons neus, midden op het pad lag een half geconsumeerde babyolifant met een alfa mannetjesleeuw ernaast. Af en toe knabbelend aan het karkas maar ook de één voor één toenaderende 4x4's observerend om er zeker van te zijn dat die de prooi niet bedreigde. Sjongejonge, wat was dat indrukwekkend. Het besef dat het alfa mannetje zich meestal niet laat zien omdat die na het ontbijt verlegen een rustig plekje zoekt om zich de rest van de dag niet meer te laten zien, was er op dat moment niet. We hebben daar een tijd gehypnotiseerd het tafereel bewonderd. Een paar hartslagen sloegen over toen een 4x4 zich wilde positioneren en de leeuw het wat te dichtbij vond komen. Hij brulde en maakte aanstalten om zijn 'bedreigers' duidelijk te maken dat ie daar niet van gediend was. Het bleef gelukkig bij dreigen. Er kwamen meer en meer 4x4's op af waarop het mannetje besloot dat het mooi was geweest. Hij liep op z'n gemak het bos in om zich niet meer te laten zien. We hadden veel geluk dat we vooraan stonden en dit meemaakte. Achter ons stonden zeker 15 4x4's die niks hebben kunnen zien en er waren er nog steeds die kwamen aanrijden. Voor ons was het tijd om verder te gamen. In de mooie setting  van het park hebben we verder wederom van alles gezien. Ik hoef ze denk ik niet meer op te noemen. Het meeste in combinatie met gazellen. Wat we nog niet eerder gezien hadden en waarvan ik toevallig wel de naam weet is African Fish Eagle. Machtig beest. Na zo'n 40 kilometer door het park te hebben gecrost was het spektakel voorbij.

Zoals eerder beschreven is de reis die ik hier doe een aaneenschakeling van een aantal losse reizen. Het laatste gedeelte van dit stuk en met deze samenstelling van de groep is Victoria Falls in Zambia. Dus een grensovergang. Met een veerboot over niemandsland de grens over. Dit was er één waar je een visum voor nodig hebt en die kon je ter plekke kopen. Ook één waarmee je ook Zimbabwe in kunt en die is even duur als één voor alleen Zambia. Maar doen dus want dan kan ik Victoria Falls ook van die kant bekijken en is een extra - onvoorzien - vinkje in het lijstje van bezochte landen. Ik had Amerikaanse Dollars bij waarmee je dat visum kon kopen al was ik verrast dat je die met USD en alleen USD visa kunt aanschaffen en niet eens met lokale valuta. Dat was nieuw voor me. Dat klinkt misschien vreemd gezien alle reizen die ik al gemaakt heb maar ik heb nooit eerder een visum hoeven aanschaffen op een grensovergang. De Dollars die ik nog heb zal ik maar goed bewaren voor de visa voor Laos en Cambodja.

De camping bij Victoria Falls is in Livingstone en dat is een grote hub voor G-Adventues. Hier komen reizen samen die uit Kaapstad, Nairobi of Johannesburg zijn vertrokken. We staan hier vier dagen op de camping en dus is er gelegenheid eens om eens te relaxen en een keer een fatsoenlijke was te doen. En m'n nieuwe, schone, frisse kleren aan te trekken. De afritsbroek die ik gekocht heb is nogal licht van kleur en ik was er in eerste instantie oprecht een beetje onwennig in.

Vier dagen 'vrij' betekende ook uitslapen, ongekende luxe. Na ontbijt om half negen was het enige doel van de dag de Victoria Falls aan de Zambiaanse kant te bekijken. Met een taxi ben je daar in een kwartiertje en met een aantal meiden ben ik daarheen gegaan. Een hoop anderen hadden vandaag aangegrepen om van de beroemde brug bij de Falls te bungee jumpen of over te swingen. De Victoria Falls zijn geloof ik de grootste watervallen ter wereld naar lengte waarover het water naar beneden komt. Zo niet, iets anders '- ste'. Het hangt erg af van het seizoen hoeveel water er naar beneden komt. Als er echt veel water naar beneden komt dan zijn de watervallen schijnbaar van tientallen kilometers verderop te zien. De waterval is eigenlijk een niet zo hele brede kloof. Het water klettert een honderd meter naar beneden en kan vervolgens - op een riviertje na - nergens heen. Dat veroorzaakt de nevel die van ver waar te nemen is. Het kan ook betekenen dat er zoveel nevel is dat je de watervallen niet eens kunt zien. Toen wij er waren was er genoeg water om het indrukwekkende van de watervallen te zien maar niet zoveel dat de nevel het zicht er op blokkeerde. Nat wordt je er zeker. Je loop over de kloof langs de watervallen. Voor ongeveer de helft althans want voor de andere helft moe je aan de Zimbabwaanse kant zijn. Naar men zegt is dat de mooiere kant. Van deze kant vond ik al dat we niet te klagen hadden. Dat ik een waterdichte zak had meegenomen was geen overbodige luxe. Op sommige stukken was de nevel zo erg dat je tot op het bot nat werd, vooral bij het oversteken van een brug. Da's niet goed voor de camera's. Verfrissend is het wel en eigenlijk een welkome verkoeling. Droog ben je zo. We zijn erna een stukje de andere kant opgelopen waar je aan de kant van de waterval bent. Je hebt dan een paar mooie uitzichten en in het water, dat eigenlijk maar rustig richting waterval stroomt, kun je lekker pootje baden.

In de middag hebben we met een groot gedeelte van de groep deelgenomen aan een 'sunset cruise' op de Zambesi Rivier, beter bekend als een 'booze cruise' aangezien drank en eten zijn inbegrepen. Het was niet iets dat heel hoog op mijn verlanglijstje stond maar het was de (voor)laatste dag voor ongeveer de helft van de groep en dus een soort van afscheidsfeestje. Gezellig was het. Drank, krokodillen en gapende nijlpaarden langs de oever, je kent het wel. Niet de hele groep was op de boot. Meteen erna hebben we in een restaurantje in Livingstone met de groep compleet (nog een keer) gegeten als echte afsluiter. Met de alcohol die al genuttigd was, was het een uitermate gezellige avond.

Wat ik niet had ingecalculeerd maar waar veel mensen enthousiast  over waren was een bezoek aan Angel's Pool. Da's de variant van Devil's Pool die vanwege het hoge water niet open was. Angel's Pool (en Devil's Pool) zijn kleine natuurlijke badjes die zo dicht bij de rand van de watervallen liggen dat je er over de rand heen kunt kijken. Om daar te komen moesten we naar een fancy hotel dat ver boven ons budget lag vanwaar we met een bootje naar Livingstone Island werden gebracht. In zwemoutfit werden we naar het badje aan de rand van de watervallen geleid. We deden dit vroeg in de ochtend en de zon was nog niet erg sterk. Het was ronduit stervenskoud. De begeleiders hadden een paar camera's van ons onder hun regenjassen bij en die knipte er lustig op los om ons op de rand in het water op alle mogelijk manieren vast te leggen. Zo koud als het was liepen we daarna naar een plekje iets verderop waar het gevoel van op de rand zitten nog wat beter overkwam op de foto. Mooie plaatjes heeft het opgeleverd. Daarna terug naar het eilandje waar onze kleren lagen. We kregen handdoeken aangereikt en in een aan alle kanten voor de continu neerkomende regen van nevel afgeschermde soort van party-tent was er toch wel luxe ontbijt. Dat was een heerlijk manier om even bij te komen van de kou en de mooie ervaring. De middag heb ik aangegrepen om een nieuw deel van mijn avonturen met foto's op internet te zetten (goede wifi!) om daarna op een ligstoel aan het zwembad van de camping in de schaduw een paar uur lekker voor pampus te gaan.

Van de vier dagen op de Camping Waterfront in Livingstone horen er twee bij een nieuw stuk van de reis met een nieuwe groep. Ik heb vanaf hier een nieuwe tent buddy. Om zes uur 's avonds hadden we de briefing met de nieuwe groep. De vertrokken mensen zijn vervangen door Canadezen, Australiërs, Engelsen en Zwitsers. De spreiding van de leeftijden is wat groter dan eerste. Een paar 18-jarigen en wat meer tegen/in de dertig. Ik ben nog steeds de alleroudste. Met een hele grote lach op mijn gezicht voeg ik daar aan toe dat er meerderen zijn die mij niet onder de dertigjarigen rekenen en degenen die dat wel deden dachten dat ik begin-30 ben. Of dat beoordeeld is op mijn gedrag of mijn uiterlijk heb ik niet gevraagd. ;-)

Een klein stukje van de camping was die avond een festivalletje: Earth Fest. Daar traden in de avond bandjes uit Zambia, Zimbabwe en Zuid Afrika op. Met degenen die van de eerste groep nog niet naar huis gevlogen waren, aangevuld met een enkeling uit de nieuwe groep, hebben we het festival een bezoekje gebracht. Je kon op het festival (alleen) traditioneel voedsel krijgen en ik heb me  tegoed gedaan aan een bordje nshima (mais puree) met bonen en wat stukjes beef. Er was een tijdschema van de bandjes maar ik geloof niet dat er zelfs in de ruimste interpretatie daarvan iets van klopte. Het was een vermakelijke avond met gezellige Afrikaanse muziek en de nodige pils erbij waarbij het niet mogelijk was om twee keer achter elkaar hetzelfde bier te krijgen bij je bestelling. De afsluiter van de avond was de schijnbaar niet onbekende Jeremy  Loops uit Zuid Afrika.

De laatste volle dag van het verblijf in Livingstone was het tijd voor een bonusland tijdens deze trip, de Victoria Falls aan de Zimbabwaanse kant bekijken. Met de taxi werden we weer tot de ingang aan de Zambiaanse kant gebracht. Na de grenspost aan de Zambiaanse kant is het een paar kilometer te voet over de beroemde brug naar de grenspost in Zimbabwe. De bonusstempel in het paspoort. Ook hier zijn de watervallen mooi. Van deze kant kun je beter de uitgestrektheid van de watervallen zien. Toch is het hier meer aangelegd dan aan de Zambiaanse kant. Het hele pad langs de watervallen is geëgaliseerd en bestraat. Aan de Zambiaanse kant is het meer behelpen en heeft wat meer charme en authentieks. De eerste keer dat je de watervallen ziet is het indrukwekkendst. Als dat aan de Zimbabwaanse kant is geweest maakt die misschien meer indruk dan wanneer je ze voor het eerst aan de Zambiaanse kant ziet.

Hier sloot min of meer het gedeelte Zuidelijk Afrika af en gaat het verder in Oost Afrika. Zoals zal blijken veranderen ook de aard en inhoud van het komende gedeelte van de reis. Dat is voor de volgende update.

O ja, voor de wijsneuzen onder het lezend publiek: ik weet ook best dat het 'big 5' is maar aangezien ik geen luipaard heb gezien doe ik net of ik niet beter weet dat het er maar 4 zijn. :-P

Sawa sawa!